W 2003 dzięki Józefowi Gębskiemu – poczułam, że robienie filmów, to moja pasja i sposób na życie. I od 17 lat realizuję filmy i każdy z nich jest dla mnie wielką przygodą, wnikającą w moje życie i z życia wynikającą. Każdy z nich – zawiera jakąś ważną dla mnie myśl, filozofię…

• o miłości do filmu – mówią Leon i Andrzej Bukowieccy w „Całkowitym ofilmieniu”;
• o tym że „Bóg jest taki, jak sobie Go wyobrażam” i o trudach procesu twórczego – mówi wielki artysta
  Franciszek Maśluszczak w filmie „Jezus na Ursynowie”;
• o tym, że”Kino umarło i, że jestem sama na tratwie pośród oceanów i muszę uważać, czy mnie rekiny nie zeżrą, ale tak mam o tym opowiadać, żeby to było ciekawe i, że film to najlepsze narzędzie filozoficzne do opowiadania o współczesnym szalonym świecie i, że trzeba kochać kinematograf” – opowiada Józef Gębski w „Vive le cinematograph”;
• o widzeniu świata do góry nogami, o wielkiej sile miłości i o tym, że najważniejsze to być „dobrym i miłym” – Kinga i Izabela Kędzierskie w „Księżniczce”;
• o potędze wizji i umiejętności realizowania najbardziej mogłoby się wydawać szalonych i trudnych inwestycji – Marek Budzyński i ks. Tadeusz Wojdat w filmie „MOJA BUDOWLA/ursynowska pasja”.

I wiele innych ważnych spraw, o których chcę opowiadać…
Wszystkie filmy są dla mnie niezwykle i tak samo ważne i zawsze są robione z miłości. Ale jest film, którego realizację przeżyłam najmocniej. Który jest o sprawach dla mnie kluczowych, najważniejszych, nieodwracalnych – „NIECH WIATR ROZWIEJE WASZE GRZYWY”. Scarlett Szyłogalis i inne bohaterki – mówią w nim o wielkiej potrzebie walki. O niezgodzie na cierpienie zwierząt, zadawane przez człowieka. O tym, jak trudno się odnaleźć w świecie ludzi – w świecie do którego się nie nadajemy…. ale te niesamowite, walczące kobiety, pozostawiają jednak cień nadziei na lepszy świat…